"Comportamentos do enamoramento ao instinto maternal"
Na Nature Neuroscienceha (revista inglesa) foi publicada un descubrimento sobre o embarazo. Hai unha teoria onde di que que o embarazo cambia o cerebro da nai. O mundo deixa de importarlles en canto quedan embarazadas. Toda a sua atención, todo o seu afecto se dirixe ao ser que crece no seu interior e aunque non significa que que lle deixen de importar as demais cousas, todo pasa a segundo plano. É unha parte do que desde outras aproximacións denominase instinto maternal. A comprobación de que esta alteración se manteña tras o parto tampouco resulta sorprendente. Sendo a humana unha das especies cuyas crías máis tempo tardan en poder vivir de forma autónoma, o normal é que se manteña ao menos durante uns anos.
Desde que a resonancia magnética funcional permite penetrar no crebro e ver qúe áreas se activan e qué tipo de neurotransmisións interveñen, proliferan os estudios que, como este, permiten describir os mecanismos que interveñen no comportamento. Resulta moi interesante, pero chegará un dia que teremos o mapa bioquímico completo de todo o que nos ocurre e entón perderase moito do misterio que nos fai atractivos e diferentes.
A oxitocina é unha hormona que intervén no paorto e no orgasmo. A maior secreción de oxitocina inunda o cerebro de neurotransmisores como a dopamina (exaltación), a noradrenalina (euforia) ou a serotonina ( bienestar) e grandes cantidades de anfetamina endógena, a feniletilamina, que é a que obnubila e fai perder a cabeza.
Desde que a resonancia magnética funcional permite penetrar no crebro e ver qúe áreas se activan e qué tipo de neurotransmisións interveñen, proliferan os estudios que, como este, permiten describir os mecanismos que interveñen no comportamento. Resulta moi interesante, pero chegará un dia que teremos o mapa bioquímico completo de todo o que nos ocurre e entón perderase moito do misterio que nos fai atractivos e diferentes.
A oxitocina é unha hormona que intervén no paorto e no orgasmo. A maior secreción de oxitocina inunda o cerebro de neurotransmisores como a dopamina (exaltación), a noradrenalina (euforia) ou a serotonina ( bienestar) e grandes cantidades de anfetamina endógena, a feniletilamina, que é a que obnubila e fai perder a cabeza.
Todo esto ten unha parte positiva e unha parte inquietante.
A positiva é que canto máis sabemos, mellor podemos explicar o que nos ocurre e eso libera de culpa a quenes non responden a patróns esperados. Si nos tempos de moitos monarcas se supera que ter un fillo varón non depende da muller, pois os homes transmiten o cromosoma Y, non se hubera vilipenditado a tantas mulleres. Da mesma mesma maneira que agora sabemos que hai unah depresión prosparto provocada por mecansimos bioquímicos, saber que o cerebro se altera no embarazo obriga a aceptar que non o faga sempre igual e que eso non dependa da voluntade da muller.
A parte inquietante é que en realidade todos os mecanismos,(apego maternal) están orientados a garantizar a procreación e asegurar a supervivencia da especie. Pero agora que a procreación está sendo algo cada vez máis controlado, pautado e programado, ¿perderán su sentido? Si tenemos a procreación asegurada, ¿non deixarán de ser funcionais en algún momento? ¿Deixaremos de enamorarnos?
Comentarios
Publicar un comentario